پریمو لوی

**پریمو لوی**
پریمو لوی
زاده	۳۱ ژوئیهٔ ۱۹۱۹; تورین، ایتالیا
درگذشته	۱۱ آوریل ۱۹۸۷ (۶۷ سال); تورین، ایتالیا; سقوط از راه‌پلهٔ طبقهٔ سوم خانه‌اش
نام(های) دیگر	لوی بیشتر آثار ادبی خود را با نام دامیانو مالابیالا منتشر کرد
پیشه	شیمیدان و نویسنده
ملیت	ایتالیا
سال‌های فعالیت	۱۹۴۷-۱۹۸۶
	جوایز جایزه استرگا (۱۹۷۹) ;

پریمو لوی (به ایتالیایی: Primo Levi) (زاده ۳۱ ژوئیه ۱۹۱۹ - درگذشتهٔ ۱۱ آوریل ۱۹۸۷) شیمی‌دان و نویسندهٔ ایتالیایی در خانوادهٔ سکولار یهودی به دنیا آمد. به رغم مشکلاتی که بنیتو موسولینی برای تحصیل یهودیان ایتالیا به وجود آورده بود، لوی توانست در سال ۱۹۴۱ با مدرک لیسانس در رشتهٔ شیمی از دانشگاه تورین فارغ‌التحصیل شود.

پس از حملهٔ آلمان به شمال ایتالیا در سال ۱۹۴۳، به واسطهٔ خبرچینی یکی از همکارانش اسیر نازیها شد و ده ماه در اردوگاه آشویتس اسیر بود تا این که توسط ارتش سرخ آزاد شد. لوی پس از بازگشت به تورین خاطرات اسارتش در آشوییتس و اروپای شرقی را در دو کتاب آیا این یک انسان است و معاهده نوشت. او عمدتاً آثارش را با نام مستعار دامیانو مالابیالا (Damiano Malabaila) منتشر می‌کرد.^[۱] کتاب نقص ساختاری او که در سال ۱۹۷۱ منتشر شد مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه علمی تخیلی اکثراً بدبینانه است.

مرگ

لوی در سال ۱۹۸۷ با سقوط از راه‌پلهٔ طبقهٔ سوم خانه‌اش جان باخت. هرچند مرگ او رسماً خودکشی اعلام شده، بسیاری به آن مشکوکند و آن را قتل قلمداد می‌کنند.

کتاب‌های او به زبان‌های بسیاری ترجمه شده و معاهده جز کتاب‌های درسی مدارس ایتالیا شد.

سوءاستفاده از شمارهٔ آشویتس پریمو لوی

در ژوئن ۲۰۱۶ مشخص شد که مردی که شمارهٔ آشویتس پریمو لوی (۱۷۴۵۱۷) را بر دست خودش خالکوبی کرده‌بود و برای سال‌ها ادعا می‌کرد که موفق به فرار از اردوگاه کار اجباری آشویتس در دوران آلمان نازی شده‌است، همهٔ این سال‌ها دروغ گفته و هیچ‌وقت اصلاً در آشویتس زندانی نبوده‌است.^[۲] جوزف هیرت در نامهٔ عذرخواهی که منتشر کرد، مدعی شد که شمارهٔ پریمو لوی را روی بازوی خود خالکوبی کرد تا «خاطرهٔ این شیمی‌دان بزرگ» را زنده نگه دارد.^[۳]

منابع

↑ «معرفی پریمو لوی در جشن کتاب، شماره 5». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ فوریه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۱۹ ژانویه ۲۰۰۹.
↑ Man who claimed to have escaped Auschwitz admits he lied for years, The Guardian
↑ «نجات‌یافته آشویتس» سال‌ها دروغ می‌گفت، دویچه وله فارسی

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Primo Levi». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ فوریه ۲۰۱۴.
دربارهٔ پریمو لوی در وب‌گاه اسکریپتوریوم، نوشتهٔ دیوید کِفِر و آلن بی روچ

پیوند به بیرون

داستان لیلیت، اثر پریمو لوی، ترجمه حسین شهرابی، ماهنامه جشن کتاب، شماره ۵

[1] «معرفی پریمو لوی در جشن کتاب، شماره 5». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ فوریه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۱۹ ژانویه ۲۰۰۹.

[2] Man who claimed to have escaped Auschwitz admits he lied for years, The Guardian

[3] «نجات‌یافته آشویتس» سال‌ها دروغ می‌گفت، دویچه وله فارسی

[۱]

[۲]

[۳]

داده‌های کتابخانه‌ای
عمومی	ISNI 1 2 ویاف 1 ورلدکت (از طریق ویاف)
کتابخانه‌های ملی	نروژ اسپانیا فرانسه (داده‌ها) کاتالونیا آلمان ایتالیا اسرائیل ایالات متحده آمریکا لتونی ژاپن جمهوری چک استرالیا یونان کره کرواسی هلند لهستان سوئد واتیکان
نهادهای پژوهش هنری	هنرمندان آرکی‌دی (هلند)
واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای	آلمان
پایگاه‌های دادهٔ علمی	ساینی (ژاپن)
سایر	کاربرد چندوجهی اصطلاحات موضوعی هنرمند موزیک‌برینز ریرو (سوئیس) 1 2 سوداک (فرانسه) 1 تروو (استرالیا) 1

ن ب و برندگان جایزه ویارجو
دهه ۱۹۳۰	آنسلمو بوچی – Lorenzo Viani (۱۹۳۰) Corrado Tumiati (۱۹۳۱) Antonino Foschini (۱۹۳۲) آکیله کامپانیله (۱۹۳۳) رافائله کالتسینی (۱۹۳۴) Mario Massa – Stefano Pirandello (۱۹۳۵) ریکاردو باکلی (۱۹۳۶) Guelfo Civinini (۱۹۳۷) ویتوریو جی. روسی – Enrico Pea (۱۹۳۸) Arnaldo Frateili – Orio Vergani – ماریا بلونچی (۱۹۳۹)
دهه ۱۹۴۰	Silvio Micheli – اومبرتو سابا (۱۹۴۶) • آنتونیو گرامشی (۱۹۴۷) • آلدو پالاتسسکی – الزا مورانته – سیبیلا آلرامو (۱۹۴۸) • Arturo Carlo Jemolo – Renata Viganò (۱۹۴۹)
دهه ۱۹۵۰	فرانچسکو یووینه – کارلو برناری (۱۹۵۰) • Domenico Rea (۱۹۵۱) • Tommaso Fiore (۱۹۵۲) • کارلو امیلیو گادا (۱۹۵۳) • Rocco Scotellaro (۱۹۵۴) • واسکو پراتولینی (۱۹۵۵) • کارلو لوی – جانا مانتسینی (۱۹۵۶) • ایتالو کالوینو – پیر پائولو پازولینی (۱۹۵۷) • Ernesto de Martino (۱۹۵۸) • مارینو مورتی (۱۹۵۹)
دهه ۱۹۶۰	جووانی باتیستا آنجولتی (۱۹۶۰) • آلبرتو موراویا (۱۹۶۱) • Giorgio Bassani (۱۹۶۲) • Antonio Delfini – Sergio Solmi (۱۹۶۳) • جوسپه برتو (۱۹۶۴) • Goffredo Parise (۱۹۶۵) • Ottiero Ottieri – آلفونسو گاتو (۱۹۶۶) • Raffaello Brignetti (۱۹۶۷) • Libero Bigiaretti (۱۹۶۸) • Fulvio Tomizza (۱۹۶۹)
دهه ۱۹۷۰	Nello Saito (۱۹۷۰) • Ugo Attardi (۱۹۷۱) • Romano Bilenchi (۱۹۷۲) • آکیله کامپانیله (۱۹۷۳) • Clotilde Marghieri (۱۹۷۴) • پائولو وولپونی (۱۹۷۵) • ماریو توبینو – داریو بلتسا – Sergio Solmi (۱۹۷۶) • Davide Lajolo (۱۹۷۷) • Antonio Altomonte – ماریو لوتسی (۱۹۷۸) • Giorgio Manganelli (۱۹۷۹)
دهه ۱۹۸۰	Stefano Terra (۱۹۸۰) • Enzo Siciliano (۱۹۸۱) • پریمو لوی (۱۹۸۲) • جولیانا موراندینی (۱۹۸۳) • Gina Lagorio – Bruno Gentili (۱۹۸۴) • Manlio Cancogni (۱۹۸۵) • Marisa Volpi (۱۹۸۶) • Mario Spinella (۱۹۸۷) • رزتا لوی (۱۹۸۸) • سالواتوره مانوتسو (۱۹۸۹)
دهه ۱۹۹۰	Luisa Adorno – Cesare Viviani – Maurizio Calvesi (۱۹۹۰) • Antonio Debenedetti (۱۹۹۱) • لوئیجی مالربا (۱۹۹۲) • الساندرو باریکو (۱۹۹۳) • آنتونیو تابوکی (۱۹۹۴) • مائوریتسیو ماجانی – Elio Pagliarani (۱۹۹۵) • Ermanno Rea – آلدا مرینی (۱۹۹۶) • Claudio Piersanti – Franca Grisoni – Corrado Stajano (۱۹۹۷) • جورجو پرسبورگر – Michele Sovente – کارلو گینتسبورگ (۱۹۹۸) • Ernesto Franco (۱۹۹۹)
دهه ۲۰۰۰	جورجو وان استراتن – Sandro Veronesi (۲۰۰۰) • نیکولو آمانیتی – Michele Ranchetti – جورجو پستلی (۲۰۰۱) • Fleur Jaeggy – Jolanda Insana – Alfonso Berardinelli (۲۰۰۲) • Giuseppe Montesano (۲۰۰۳) • Edoardo Albinati – Andrea Tagliapietra – Livia Livi (۲۰۰۴) • رافائله لا کاپریا – آلبرتو آربازینو – میلو د آنجلیس (۲۰۰۵) • جانی چلاتی – Giovanni Agosti – جوزپه کونته – روبرتو ساویانو (۲۰۰۶) • Filippo Tuena – Paolo Mauri – Silvia Bre – Simona Baldanzi – Paolo Colagrande – Paolo Fallai (۲۰۰۷) • فرانچسکا سانویاله – Miguel Gotor – Eugenio De Signoribus (۲۰۰۸) • Edith Bruck – Adriano Prosperi – Ennio Cavalli (۲۰۰۹)
دهه ۲۰۱۰	نیکولا لاجویا – Michele Emmer – Pierluigi Cappello (۲۰۱۰) Alessandro Mari – Mario Lavagetto – Gian Mario Villalta (۲۰۱۱) Nicola Gardini – Franco Lo Piparo – Antonella Anedda (۲۰۱۲)